Ik heb ontdekt dat God van zijn hof ( park of tuin) houdt, want Hij wandelde in zijn hof.
Wat? …dat wist ik niet, plantte God een hof? In Genesis 2 vers 8 staat: …en de Here God legde ZELF een hof aan in het begin! en gaf ZIJN HOF aan… de mens!

Wat doen wij “met onze hof/tuin”?

In Genesis 3 vers 8 lezen we dat God in de avondkoelte wandelde in Zijn tuin (hof), dat was een aangename gewoonte van God. Vinden wij het ook aangenaam om in de zomer in onze tuin te wandelen, zitten, BBQ-en en te genieten?

Een hof, nu zeggen we tuin, is een goed ruikende of prachtige tuin, met mooie bloemen en het gezang  van vrolijk tetterende vogels in een omsloten tuin. Is een tuin veel werk? Ja, natuurlijk , het kost je tijd, bloed, zweet en tranen!Sommige mensen zijn te lui om hun tuin te onderhouden en dat is jammer. Als ze hun Bijbel goed hadden gelezen , dan wisten ze wel wie als 1^e een tuin gemaakt heeft ….voor ons! Ezechiel  13: 28 en in Joh. 19:41 gaat het o.a. over een hof.

Een hof of grote tuin is belangrijk voor God. Wij zien het vaak als een noodzakelijk ‘kwaad’, dus leggen we er kunstgras of iets dergelijk in, omdat we Gods bedoeling niet kennen. Wat was Gods bedoeling dat Hij aan ons, de mens, de hof gaf? Het antwoord lezen we in Genesis 2 vers 15:  ….plaatste de mens in de hof …om die te bewerken en te bewaren!

God zegt tegen ons (de mens) : ‘onderhoud de tuin’!

Ik heb gemerkt dat tuinieren zeer ontspannend werkt en je er zeer relaxt door wordt .Maar je moet wel de tijd nemen en het kost je inspanning terwijl je ondertussen na denkt. De Heilige Geest ‘onderwijst’ je tegelijk en geeft je ideeën, oplossingen en aanmoedigingen, maar dan moet je wel naar Hem luisteren en dat kan in de tuin!

Mijn vader hield van tuinieren, alsook mijn schoonmoeder, vele uren besteedden ze aan het werken in de tuin, die er daarna ook echt mooi uitzag. Wat ik hiermee zeggen wil is dat je het moet leren in je opvoeding…..tuinieren moet je zien en leren om te waarderen en niet iemand anders maar laten doen , want dan mis je ook veel van de tijd met de Heilige Geest. (Tenzij je gehandicapt bent……maar ook daar is een oplossing voor.)

Weet je wat mensen moeten doen…..leren om hun leven anders in te delen en anders te gaan denken dan de wereld. Denk daar maar eens over na! En de ‘waarde’ ervan inzien.

Dit even ter zake.:
Wat heb je een mooie naam als je Hofwijks heet en ook nog eens ‘geroepen’ voorganger bent! 
Wij zijn gelovigen, niet te verwarren met ‘christenen’ want zo noemt de wereld ons. Zie handelingen 11 vers 26 b, dit waren de Antiochiers , die hen christenen noemde. Jezus zelf noemde ons ‘gelovigen’! Marcus 16 vers 17…..daar staat dat Jezus ons gelovigen noemde.

Dus als je dit alles goed gelezen hebt en je bent een gelovige van Jezus , als je dit alles doet wat Hij heeft gezegd in zijn woord, …vanaf het begin, dan reageer je op dit epistel met: Want, wij zijn geschapen naar Zijn Beeld en gelijkenis. Dus wij zijn en denken net als Hij!

Laten we Zijn Woord nastreven en worden zoals Hij, dan voelen wij ons gelukkig en blij.

Amen.

Hieronder een klein verhaaltje vanuit je tuin:
Jouw tuin heeft liefde nodig!
…uit de kluiten gegroeide struiken, depressief gras, om zich heen grijpende hedera en een ingedroogde lavendel. Effe eerlijk: de hele winter heb je geluierd er niet één keer naar me omgekeken….lekker op de bank zitten en series kijken!!! Allemaal leuk en aardig, maar die tuin trekt het niet meer!
Tijd voor verandering dus. Jouw tuin heeft liefde nodig..
Aandacht wil ie en genegenheid..
Tuinen zijn net als mensen.

Toen ik in 1952, als klein meisje van vier samen met het hele gezin op een boot (geen cruise boot) naar Nederland werd gestuurd (een reis van 6 weken!), was Nederland een land waar we nog nooit waren geweest, maar het land waar ons voorgeslacht vandaan kwam.
Mijn ouders kwamen uit een rijk gezin omdat mijn opa landerijen had (27 km lang, dat is van hier tot Oss) en vele bedienden en landarbeiders (25 mensen). Hij was een ondernemer en ook nog onderburgemeester. Mijn oma van vaders kant behoorde tot een nog rijkere familie, eveneens ondernemers. Mijn oma’s broers en zussen (10 personen) hadden allemaal een goede opleiding gehad en waren ALLEN op muziekles geweest. Zodoende speelde mijn oma prachtige klassieke stukken op de piano en vaak zo uit het hoofd. Mijn moeder was tijdens de oorlog ook op muziekles gegaan en kon heel goed piano spelen als ook mijn vader die goed gitaar speelde. Soms speelde hij mee in de kerk (terwijl hij geen christen was in die tijd). Nu weet je waar dat muzikale talent van mijn kinderen vandaan komt.

Ik ben in de kazerne geboren, tussen de soldaten (militairen van het KNIL: Koninklijk Nederlands Indisch Leger) omdat de Nederlanders achtervolgd werden in Indonesië door agressieve jonge Indonesiërs die een hekel hadden aan de kolonialisten en ons wilden doden. Een hele angstige tijd, maar gelukkig waren mijn moeder en mijn oma net tot bekering gekomen door een Nederlandse verpleegster, die alles opgaf (zelfs haar verloofde!) omdat zij zich ‘Geroepen” wist om naar Indonesië te gaan voor het zendingswerk.
We hadden niks meer, geen huis. Mijn opa van Brabantse afkomst, had een groot huis in Indonesië, waar ook al de bedienden woonden. Alles was weg, gestolen, nooit meer iets van gezien! Je kunt je voorstellen dat dát niet makkelijk was voor ons als kleine kinderen, plotseling werd alles anders en zaten we in een burgeroorlog. Maar mijn moeder’s instelling was; “NIET achteromkijken, maar vooruit”. In die tijd ben ik dus geboren….
Mijn man komt ook uit Indonesië en was drie jaar toen de oorlog uitbrak. Hij heeft jaren in een gevangenkamp doorgebracht samen met zijn moeder, een zus en twee broers. Ze hadden vreselijk hongergeleden en waren zwaar ondervoed. Ze aten zelfs gras, dat kunnen mensen zich tegenwoordig niet meer voorstellen.

En toen opeens binnen een week moesten we weg uit Indonesië naar Nederland, waar we nog nooit geweest waren maar wel alles vanaf wisten. Alles geleerd op school. Nederlands hadden we allang geleerd, we spraken geen Maleis, omdat we Nederlanders waren. Toen we na 6 weken op het schip in Nederland aankwamen werden we meteen bespoten met d.d.t, welk middel snel daarna verboden werd. Dat gaf ons te denken. Het bleek een (gevaarlijk) ontsmetting- en bestrijdingsmiddel te zijn. Wat een enorme tegenslag voor de Indische Nederlanders was, was de kilheid waarmee we werden ontvangen in Nederland. (Wat een verschil met nu).
De tweede wereldoorlog was natuurlijk net voorbij en de mensen hadden het toen nog moeilijk. Ik weet nog wel dat men vroeg of we Nederlands spraken en of we van de apen afstamden, terwijl we allemaal afstammen van de Nederlanders zelf: de koopvaarders die via de VOC (De Verenigde Oost-Indische Compagnie) de routes namen die o.a. voerden langs Indonesië. Lang geleden dus.
Nee niet zoals nu, waar de Oekraïense vluchtelingen huilend worden binnengelaten en veel mensen hun huizen openstellen en hun zomaar opnemen in onze maatschappij; een heel andere natie notabene. Ook Oekraïense mensen die veel Joden in hun land hadden en voor wie ze slecht zorgden, sinds 30 jaren. (Bron: Christians Care)
Wij hebben geleerd te luisteren naar de aanwijzingen van de HEILIGE GEEST die ons de weg wijst!
Wij dienen te luisteren naar de Heilige Geest. Maar we doen vaak iets omdat we er emotioneel bij betrokken raken en handelen net als de wereldse mens! Net alsof we opeens geen geloof meer hebben. We stellen ons gelijk aan wereldse mensen en doen mee mét de WERELD. (Zie: giro 555)
Maar de Bijbel zegt ons: dat wij buitenlui en bijwoners zijn, deze wereld IS niet onze plek! (1 Petrus 2 vers 11 en op nog vele andere plaatsen).
Ik als vroegere vluchteling zie alles aan en denk: “Vluchtelingen zijn er over de hele wereld al geweest, maar ook daarin passen de teksten die de Heer vast gegeven heeft”. Dus toen wij voorgangers waren in de tachtiger jaren kreeg onze gemeente met vluchtelingen te doen die vanwege hun christen zijn werden vervolgd; hoe reageerden wij erop? Wij, die beide al jong een vluchteling waren wisten het wel en wilden NIET emotioneel reageren, want wat voor bedoeling heeft God met ons en deze vluchtelingen?

Die christelijke Aramese vluchtelingen (waarvan er al vele familieleden vermoord waren…) kwamen naar Den Bosch. “Niet toevallig” dachten wij, hier had God een bedoeling mee voor ons. Dus gingen wij naar de St. Jan en zochten hun op met een 10-tal mensen en zagen de verschrikkingen, hoorden de verhalen en trokken gezamenlijk onze conclusie met de voorganger. Eensgezind besloten wij om hen dagelijks op te zoeken, voor hen te bidden, te zingen én hen te helpen met wat ze nodig hadden zoals hun vele handdoeken en andere was te wassen (dat was dagelijks veel werk). Wij waren er om hun te troosten en te bemoedigen. Dat was in de nazomer, dus nog redelijk warm. Je moet weten dat de RK-kerken HEEL erg koud zijn!
Na een maand werd er door de gemeente een opvang voor hen geregeld in een buurthuis. Nog steeds werd er niet veel om hen bekommerd! Vele vluchtelingen onder hen hadden het erg moeilijk; bv. een jong gezinnetje met 2 kleine kinderen waarvan de moeder ook nog in verwachting was, jonge mensen die pas getrouwd waren en vele anderen, waarvan broers en zusters al waren vermoord. Onze gemeente besloot om te overleggen met elkaar en met hun, zodoende kregen wij het kleine gezinnetje met 2 kleintjes en een baby op komst. Mijn kinderen (tieners) leverden hun kamers in en wij sliepen met zijn allen op zolder! Een paar maanden woonden zij bij ons, inclusief eten & drinken en gebruik van al onze materialen en spullen. Elke dag aten we Aramees voedsel die Cede voor ons kookte! (De vrouw heet Cede en de man Hannah). Geregeld was er een stuk servies ‘kwijt’, en al dat soort dingen, wat ik later terugvond onder de bank …ja, kleine kinderen hè?

Heus mensen het is niet makkelijk om vluchtelingen IN JE HUIS te hebben. Alles wordt gebruikt en je bent veel meer kwijt dan voor je eigen gezin; denk daar ook aan, want je kunt ze niet zomaar weer wegsturen. Nee je hebt Gods hulp de hele tijd nodig om kalm en rustig te blijven, want deze mensen zijn ALLES kwijt en zijn ‘huis en haard’ verloren en soms ook hun leven. Je moet ze ook kunnen opvangen in hun ellende.

Na een paar maanden zijn ze allen naar Groningen vertrokken, daar kregen ze opvang (behuizing) van de regering. Wij als gemeente en gezin hebben er heel veel van geleerd: Hoe het is om in de praktijk VLUCHTELINGEN op te vangen, christenen! Zo zouden we het nu weer moeten doen; ten eerste de Heilige Geest vragen wat we kunnen/moeten doen, want anders doen we het uit emotie… en dat kan averechts werken en houd je niet vol. Niet in het wilde weg iets doen of mensen zomaar in huis nemen en spullen geven …alles uit emotie.

Wij zijn vluchtelingen geweest en hebben het ondervonden aan den lijve!

God Zegene u bij uw besluit en de Heilige Geest zal u leiden.

Amen

Fe

Daar stond ie dan met zijn jas over de arm en zijn koekjes (die over waren van de dag), startklaar, klokslag zes uur…de winkel ging dicht , dus hij ging naar huis want het was bijna tijd. Dat er nog werk zat te doen was nadat de winkeldeur op slot gaat, daarmee had hij niks te maken….hij was klaar en gerechtigd om naar huis te gaan. Wij, werkten daarna nog minstens een half uur door, soms langer, om de boel ‘aan kant’ te krijgen. Leveranciers die hun dozen in de winkel hadden gedumpt, de koelvitrines die moesten worden schoongemaakt en afgesloten en last but not least…de grote afwas die op ons stond te wachten in de piep kleine keuken. Zuchtend en hoofdschuddend lieten we het elke dag maar oogluikend toe, want ‘meneer’ was echt niet van zijn standpunt af te brengen. Hebt u dat ook wel eens meegemaakt dat mensen er de ‘kantjes aflopen’???

Daar stond ie dan met zijn jas over de arm en zijn koekjes (die over waren van de dag), startklaar, klokslag zes uur…de winkel ging dicht , dus hij ging naar huis want het was bijna tijd. Dat er nog werk zat te doen was nadat de winkeldeur op slot gaat, daarmee had hij niks te maken….hij was klaar en gerechtigd om naar huis te gaan. Wij, werkten daarna nog minstens een half uur door, soms langer, om de boel ‘aan kant’ te krijgen. Leveranciers die hun dozen in de winkel hadden gedumpt, de koelvitrines die moesten worden schoongemaakt en afgesloten en last but not least…de grote afwas die op ons stond te wachten in de piep kleine keuken. Zuchtend en hoofdschuddend lieten we het elke dag maar oogluikend toe, want ‘meneer’ was echt niet van zijn standpunt af te brengen. Hebt u dat ook wel eens meegemaakt dat mensen er de ‘kantjes aflopen’???

Ik ben opgegroeid in een minidorp in Friesland, dicht bij de zee, die op loopafstand te bekijken was, en de mensen spraken alleen Fries. We waren vanuit Indonesië per boot naar Nederland overgebracht vlak na de oorlog en in dit ‘ only Friesk-sprekende gat’ gedumpt door de Nederlandse regering. Wij alleen, geen andere Indo’s. Als kind leer je snel een andere taal, maar voor mijn ouders en oma, die ook verplicht bij ons inwoonde, was dat erg moeilijk. Maar gelukkig hadden ze elkaar en ons natuurlijk om alle Friese gesprekken met buren en van alles wat aan de deur kwam, te vertalen….hahahha, want een opruchte Friesk (betekent: oprechte Fries) spreekt geen Nederlands maar zijn eigen Friese taal en zijn eigen Friese vlag wappert in de provincie. Eigenlijk wel grappig als ik eraan denk.

Mijn oma stond vaak in de keuken, omdat ze dat graag deed en omdat ze anders niks te doen had. Maar oma was gewend aan veel bedienden in Indonesië, waar ze een plantage van enkele hectares hadden, er werd ook door hen gekookt , op de kinderen gelet en..de bedienden maakten ALLES schoon! Dus, toen oma bij ons in dat minidorpje in dat (in oma’s ogen) minihuisje met een minikeukentje stond te koken, werkte ze zoals ze altijd gedaan had…alles werd her en der rondgeslingerd en neergelegd (soms op de grond…) want de bedienden ruimden letterlijk alles achter haar op.

Maar hier was dat niet zo, hier moesten mijn vader (die zeer netjes was), moeder en wij de meisjes(!) het opruimen. Het gevolg was dat wij, bijna alle meisjes, van jongs af hebben geleerd om alles op te ruimen en schoon te houden en vooral in de keuken. Mooi meegenomen voor later toch? Ik ben trouwens blij dat ik het geleerd heb! Oma was al oud, en een ‘oude boom’verplant je niet makkelijk, dat gaat zeer moeilijk. Toch heeft oma enige moeite gedaan om het af te leren, maar het is helaas niet helemaal gelukt…hihihi. Lieve, bijdetijdse oma trouwens, ik hield erg veel van haar.

Toen Jezus eens een keer een zieke genezen had zei hij: neem u bed op en ga naar uw huis (Lucas 5 vers 24).  M.a.w.: laat je spullen niet rondslingeren, maar ruim het op! Goede raad voor sommigen die dit nooit doen, hun (christelijke) huis ziet er soms uit alsof je op de plaatselijke gemeentelijke vuilstortplaats bent aangekomen. Laat het niet te laat voor je zijn, zoals bij mijn lieve oude oma. In elk gezin/huishouding met vader, moeder en kinderen of een moeder met kinderen, moet er ook van alles gedaan worden en zijn er vaak taken, dat is helemaal niet slecht.

Er moet orde en netheid zijn in huis. Ook in Gods Huis. Wij Nederlanders hebben geleerd om de kerk (het huis van God) binnen te lopen en na de koffie en een babbeltje te vertrekken en kijken vaak niet om wat er nog gedaan moet worden in het huis/kerk. Jezus zei: de kerk/gemeente is OOK als een gezin, met een vader en moeder en (oudere) broers en (oudere) zussen, namelijk het huisgezin van God. Citaat uit Het Boek: 1 Timotheus 3 vers 15b: want de gemeente is het gezin van de levende God. En als wij het onszelf aangeleerd hebben om er de ‘kantjes ‘van af te lopen, zoals bovenstaand figuur, dan zijn de andere leden van het gezin daar absoluut niet happy mee. Maar het kan ook zijn dat we verkeerd zijn opgevoed, zoals mijn oma, en dan moeten we moeite doen om het af te leren.

Vroeger waren de gezinnen groter dan vandaag en hielpen (niet vrijwillig..hahah)  de oudere kinderen mee de kleintjes te verzorgen en mee op te voeden. Het zelfde geldt voor het huis van God, de ‘ouderen’ leiden de ‘jongeren’ mee op, onder leiding van het gemeente bestuur en de voorganger.
Wij hebben daarvoor een kadergroep en andere leidinggevenden over afdelingen (bijvoorbeeld de zondagsschool) in onze gemeente, die moeten het voorbeeld zijn en de ‘jongeren’ helpen om de gang van zaken te leren die in het ‘huis’ gelden. Met ouderen wordt niet bedoeld je leeftijd, maar je leeftijd in de groei van je geloof na je bekering en wedergeboorte. Dus je kunt een 65 jarige jongere zijn in het huis van God, en ga je leren van iemand die 35 is, maar die al 30 jaar gegroeid is in het huis van God.

Er zijn natuurlijk ook uitzonderingen, bijvoorbeeld een persoon die al 20 jaar in het huis van God ‘gezeten’ heeft, maar niks verder is gekomen in zijn persoonlijke wandel met de Heer en nog onveranderd is in zijn doen en laten, zulke personen moet je dus absoluut niet volgen. Daarom hebben wij coaches in de gemeente die je op weg helpen en je onder andere leren hoe je te gedragen in het huis van God te midden van al de broers en zussen. Zodat je ook al groeiende ‘een handje uitsteekt’ en je niet meer als een bezoeker of gast gedraagt, maar deel uitmaakt van het gezin van God. Er zijn veel Bijbelteksten die betrekking hebben op bovenstaand onderwerp; ik heb deze over het huisgezin van God uitgekozen.

Laten we vandaag nog beginnen om onze (geestelijke) familie lief te hebben door onze daden. En als het iemand niet lukt, vraag dan een ‘broer of zus’ om het je te leren, dat heb ik ook vaak gedaan.

Fe

Het kleine flatje (nu heet dat appartement) was eigenlijk maar net groot genoeg om een gezin met 2 kinderen in te huisvesten, laat staan dat er nog logees bijkwamen. De gang van 1 bij 2 meter stond ‘vol’ met de koffers van onze gast uit India. We hadden een telefoontje gekregen van Maasbach wereldzending uit Den Haag of wij voor een paar dagen een prediker uit India konden onderbrengen. Allangaramanny was een jonge prediker uit India die de wereld rond reisde om het evangelie te brengen maar  ook om aandacht te vragen voor het grote land India dat gebukt ging onder het hindoeisme. Er waren daar toen nog geen grote samenkomsten zoals nu, zodoende was hij bij de Maasbach wereldzending terecht gekomen, en die stuurde hem door naar kontakt adressen in Nederland om te spreken en te vertellen over zijn land. Eigenlijk ‘ronselde’ hij  voorgangers om naar zijn land te gaan en het evangelie te verkondigen…India een mistroostig land vol armoede, een echt zendingsland! Uit welke plaats hij  kwam  was niet bekend, maar omdat hij door de in  die jaren al bekende organisatie  van Johan Maasbach  gestuurd was, mocht hij komen spreken. Allan bleef enige tijd bij ons op de flat logeren en diende onze jeugdgroep met het woord. Gekscherend noemden onze jeugdleden hem: ’haven’t got the money’… omdat hij arm was.

Jaren later kregen wij weer een logee uit India.  Deze keer een direkteur van een bijbelschool   uit Hyderabad een grote stad in India , die op aanbeveling van een bekende voorganger uit Almelo in onze gemeente  kwam prediken. Ik had bewondering voor deze voorganger uit India want hij kwam helemaal naar Nederland gereisd om zijn land te ‘promoten’ terwijl hij de  ‘olifanten benen’ ziekte had. Ik had nog nooit van deze ziekte gehoord , maar was zeer onder de indruk bij het zien van zoveel pijn en ongemak door deze ziekte. Het was een formele streng uitziende, nette man en ondanks zijn ziekte, zijn benen waren door de ziekte zeer opgezwollen zodat hij moeilijk kon lopen, was hij een rondreizend evangelist/apostel voor de zaak van Het Koninkrijk van Jezus Christus en voor zijn land…India. Deze bijbelschool direkteur had veel kontakten door heel India. Kortom door zijn verhalen bij ons thuis, h ij logeerde 1 week bij ons, kwamen wij heel wat te weten over zijn werk in India. Ook hij ging de wereld rond om te vertellen over het werk in India en eigenlijk vroeg hij aan mijn man om ook naar India te komen om daar te komen helpen prediken op  evangeliesatie bijeenkomsten en les te geven op zijn bijbelschool . Alles zou dan door zijn organisatie geregeld worden, alleen moest je dan wel zelf voor je reiskosten zorgen. Je moet weten dat dit veertig jaar geleden nog absoluut niet ‘in de mode’ was bij de voorgangers in Nederland, alleen broeder Maasbach reisde de hele wereld rond en was een ‘gezien ‘ prediker uit Nederland.

In de jaren ’50  kwamen de Zweedse zendelingen naar Nederland om hier te wonen en gemeenten te stichten. In het noorden en het zuiden des lands streken zij neer en stichten de eerste huisgemeenten van ons land. Bij mijn ouders thuis in Friesland in een dorpje tegen de dijk aan vanwaar je de eilanden bij mooi weer in de verte kon zien liggen, was er een ‘super kleine huisgemeente’ ontstaan  opgericht door br. Hilde Brohede met zijn assistent  br.Jute Johanson. Een paar jaar later stichten ze ook gemeenten in Noord Brabant o.a. in Breda, Eindhoven en Den Bosch, Waalwijk en nog meer plaatsen, dit deden ze door tentcampagnes te houden  en veel mensen kwamen uit nieuwsgierigheid hier op af , want het was iets geheel nieuws voor Nederland. Tientallen gemeenten hebben de Zweedse zendelingen gesticht en  in die piepkleine gemeenten  werden gelijk  pioniers  aangesteld die het werk verder zouden opbouwen.

Ook uit Amerika kwamen de zendelingen hier helpen om bv Bijbelscholen op te zetten, hetgeen niet iedere Amerikaan in dank door de Nederlandse gemeenten werd afgenomen, helaas. Ook zij deden ‘grondwerk’ en dat is zwaar werk waarvan je de vrucht pas ziet als je al oud bent of helemaal niet , omdat je er niet meer bent.

Een pionier is een baanbreker of een schanswerker. Geestelijk gezien ‘ploegt’ hij de aarde om en bewerkt het land verder zodat het klaargemaakt kan worden om ingezaaid te worden. Een onderdeel van ‘ploegen’ is  bijvoorbeeld gericht gebed. In elke plaats heb je een pionier nodig die dit moeilijke voorbereidende werk doet. Dit geldt niet alleen voor gemeenteopbouw werk, maar is noodzakelijk in alle categorieën van een nieuw werk of onderneming. Bijvoorbeeld als je een onderneming wilt starten kun je bij de Kamer van Koophandel (KvK) een dossier vinden,  waarin staat wat er zoal tot stand  is gekomen in die plaats of een bepaalde wijk, wat voor bedrijven daar al zijn , hoe de toekomst plannen voor die omgeving eruit zien enz. Een pionier ploegt, bouwt en zaait, zodat  een ander verder kan werken op het gelegde  fundament. In Nederland zie je nu duidelijk deze laatste fase in werking. Als wij zo door het land rijden en hier en daar voorgangers en gemeenten bezoeken, komen wij tot deze vreugdevolle ontdekking dat…

De velden zijn wit om geoogst te worden!(Joh.4)

En dat er al veel oogst  is ‘binnengehaald’ is te zien. In bijna alle provincies zie je overvolle gemeenten (zoals: pinkster-, volle evangelische-, baptisten-, christengemeenten enz.) behalve in Noord Brabant en Limburg,  de ‘lijn’ loopt   onder de grote rivieren de Maas en de Waal, met uitzondering van de provincie  Zeeland, want die is ook overwegend protestants. Hoe komt dat..….wel: daar is het pionier werk later begonnen dan in de rest van het land, want ook de protestante kerken hebben in de vorige eeuw altijd volle kerken gehad, maar die zijn in de loop der jaren leeggestroomd , omdat veel van hun leden overstapten naar meer charismatische gemeenten zoals boven genoemd. Het zuiden loopt hier dus in achter omdat het hier overwegend R.K. is. Hier moest  dus echt nog geploegd en gepionierd worden, en dat hebben we hier ter plekke dus ook jarenlang gedaan. Bij nader onderzoek  kwamen wij ook tot de ontdekking dat in de loop der jaren hier ter plaatse het gemeentewerk uitgebreid is met meerdere nieuw opgerichte gemeenten van uiteenlopende culturen en talen, zodat er voor een ieder iets  te vinden is waar hij/zij zich thuis kan voelen  en God kan dienen en opgroeien  in de plaatselijke gemeente. Vele  plaatsen  hebben geen pionier meer nodig….dit voorbereidend werk is  door de jaren heen gedaan, ook hier ter plekke. Nieuwe gemeenten konden zodoende gelijk beginnen met de oogst binnen te gaan halen. God heeft  ‘arbeiders/voorgangers’ gestuurd om ons te helpen dat te doen, ook hier in Den Bosch!

Christelijke TV zenders  zenden dagelijks massa bijeenkomsten uit van over de hele wereld, je leest de prachtige verhalen van voorgangers en evangelisten die massa campagnes houden in bv India, dan weet je….het pionierswerk, het ploegen, het zware moeilijke  ‘grond/ zaai’ werk  is opgekomen en de vrucht is overal te zien want hier zie je de oogst.

Anderen hebben gearbeid…en jij…hebt de vrucht van hun arbeid…geplukt!!!

Op een mooie zomerse dag reden wij vorige zomer door het Limburgse landschap, wat vol stond met goudgele graanvelden. Een briesje wind zorgde dat het graan lichtelijk golfde .…velden vol…en ik hoorde de Heilige Geest tegen mij zeggen.. Kijk zie je dat? Het is begonnen…de grote oogst kan binnengehaald worden. Wat een  bemoediging! Het maakte grote indruk op de ‘pionier’ in mij. Dank u Jezus ……eindelijk ….verzucht ik. Ik weet dat God grote dingen gaat doen, maak u klaar om u aandeel te nemen in het binnenhalen van de oogst. Ga  gesprekken aan, nodig  u familie, vrienden, buren en  collega’s  uit, ja allen die in u directe omgeving leven  om eens met u mee te gaan naar een dienst, neem ze mee, heus je zult zien dat het helemaal niet  moeilijk is. Laat Gods Huis gevuld worden…Laten we er met z’n allen voor gaan.

…de zaaier verblijdt zich tegelijk met de maaier…(joh.4)

Fe

Daar zat zij dan parmantig in haar gloednieuwe elektrisch bestuurbare “fourwheeldrive-rolstoel” samen met één van haar behulpzame dochters bij de kassa van de Super de Boer haar dagelijkse boodschappen af te rekenen, al babbelende met de caissières, die links en rechts aan de lopende band zaten, die haar echter geen van allen konden verstaan, vanwege haar tandenloze mond.

“Ze is ook al ver in de zeventig en kan zelf niet meer zo ver lopen”. Bijna elke dag zag ik de oude vrouw, met één van de dochters aan haar zijde, voorbij komen, hangend en leunend op haar rollator…. en soms kwamen ze voorbij met oma zittend op de rollater …ongelooflijk. Daarvóór zag ik haar wel eens achter op de brommer bij één van de dochters door onze straat rijden.

“O, wat gevaarlijk” dacht ik altijd, “zo oud en dan met losse wapperende haren in weer en wind, als ze er maar niet afvalt.” zei ik dan hardop staande voor mijn keukenraam. Ik dacht dan: “Tjonge, stel dat ik mijn moeder achter op de brommer moest nemen uit pure armoede, omdat er geen auto is, maar ook om haar naar haar dagelijkse uitje, het winkelcentrum, te brengen.”

Ik stond dus achter haar in de rij bij de kassa, ik hoorde het gebrabbel voor mij zo aan en dacht aan de tijd dat zij bij ons in de Rompert in onze toko kwam om wat (gratis) broodjes te halen. Het was namelijk daar in de Rompert dat ik haar voor het eerst ontmoet had, ook toen begeleid door één van haar (vele) dochters. In die tijd deed CCB elke week straatevangelisatie op de brug in de Visstraat en deelden wij (lekkere zelfgemaakte) soep en koffie uit aan alle voorbijgangers. En deze ‘dochters’ en hun kinderen waren er bijna elke week om een ‘gratis bakje te halen’ en natuurlijk voor een vriendelijk gesprekje over van alles en nog wat, ook over ‘in Jezus geloven’ bijvoorbeeld. Ik was hun al jaren uit het oog verloren, maar nu waren ze bij mij in de buurt ‘geplaatst’ door de gemeentelijke huisvesting. Ik rekende af en liep achter hen aan naar buiten, oma stuurde nog heel erg onwennig haar nieuwe aanwinst door het winkelcentrum met haar dochter luid roepende naast haar: “Hé ma, recht houden dat stuur, …pas op, …remmen” enz. enz. Bijna iedere voorbijganger trok z’n wenkbrauwen op en schudde het hoofd… Ik dacht aan een Bijbeltekst uit Filipenzen 4 vers 5: laat uw vriendelijkheid bekend zijn bij alle mensen…de Here is nabij. Gelijk de daad bij het  ingegeven woord voegende, liep ik naast hen en zei: “Gaat het een beetje, ’t is ook niet makkelijk hè oma?” Ze keek me aan en ik zag haar blik van: wie ben jij ook alweer? en zei (met zwaar Bosch accent ): “Ik mot het nog lere.” ” ‘t Is een mooi karretje hoor, beter dan die rollator,” zei ik. “Doe Annie (een andere dochter) de groete n van me” en ik liep door met mijn boodschappen. Achter me hoorde ik de dochter vragen: “Wie is dat??” “Oh, dat weet ik niet, maar ze kent Annie.”

LAAT UW VRIENDELIJKHEID BIJ ALLE MENSEN BEKEND ZIJN…DE HERE IS NABIJ!

Ik denk dat dit verhaal een dagelijks terugkerend tafereel is voor velen. Wij als christenen willen graag leven zoals de Bijbel ons leert, dit kost ons soms moeite.
Want vaak zie je geen enkel verschil tussen een gelovige of een ongelovige. Als je in een kerk rondkijkt zie je ook heel vaak geen vrolijke en blije mensen, maar juist vele bedrukte gezichten. Men heeft het vaak zo druk dat er weinig of geen tijd is voor de ‘naaste’, en laat staan een vriendelijk woord. Jezus heeft ons voorgeleefd hoe we om moeten gaan met onze medemensen, dat is niet altijd even makkelijk voor ons moderne gehaaste mensen. Wij pinkstermensen hebben geleerd om ons geloof tot uiting te brengen met ‘teksten’ en veel woorden, traktaten en ‘deur aan deur’ evangelisatie. Maar zou het niet veel makkelijker zijn om gewoon iedere dag ons christen zijn te tonen door welgemeende vriendelijke belangstelling voor het individu, zelfs zo dat het bij alle mensen (in onze omgeving) bekend is?? En het mooie is dan nog….dat de Here er dan ook bij aanwezig is…heel dicht bij zelfs. En laten we dan bidden dat Hij verder werkt in het hart van die persoon. aten wij onze opdracht elke dag met vreugde uitvoeren…. oefening baart kunst! En het leuke is dat je er zelf ook blij van wordt.

Fe

Ding Dong, Ding Dong….. “ja ha, ik kom eraan” en ren de trap af naar de hal om de voordeur te openen. Het is weer tijd voor de collecten en goede doelen, dus rond etenstijd (tussen 5 en 7 uur) kun je ze verwachten. De dame aan de deur schudt haar collecte bus effe flink, zodat ik het geld hoor vallen …munten zo te horen…hoewel, papiergeld hoor je niet zo gauw maar kan er wel inzitten. Een jaar of wat geleden werd ik gebeld door een vertegenwoordiger van de nierstichting. Ze vertelde me wat de nierstichting inhield en wat er allemaal van het jaarlijks gecollecteerde geld aan vorderingen op het gebied van onderzoeken gedaan kon worden. “Want” zei ze, “die onderzoeken kosten handen vol geld”. Ze vroeg me of ik wat van mijn vrije tijd wilde geven om te collecteren, want ze hebben elk jaar weer collectanten nodig. Ik zei: “nou, u overvalt me er een beetje mee, bel me over een paar dagen maar terug”. Net 50 geworden en mijn bedrijfje na tien jaar afgerond, zat ik te genieten van mijn welverdiende vrije tijd….en nu deze vraag. Slim natuurlijk om vrouwen van mijn leeftijd te bellen, want die zie je wel vaker vrijwilligerswerk doen…hahaha.  Ik had wel eens voor de dierenbescherming gecollecteerd. Ik ben gek op honden…nou ja, een bepaald soort heeft mijn voorkeur…vroeger heb ik er verscheidene uit het asiel gehaald en dus wist ik dat er veel geld nodig is om bijvoorbeeld de accommodatie van de dieren op peil te houden.

Collectanten voor de meest uiteenlopende doelen komen aan de deur… ik geef niet altijd, maar voor (on)geneeslijke ziekten, waarvoor veel onderzoek gedaan moet worden zodat een geneesmiddel ontworpen kan worden, geef ik meestal wel al is het maar een euro. Allerlei andere doelen die aan de deur komen poeier ik meestal af en vertel dat ik mijn offer in de collecte mand van de kerk deponeer, want die steunt de missie in arme landen. “Misschien een andere keer maar”, zeg ik dan en “veel succes”.

Een paar dagen later….Rinnggg Rinnnng…de mevrouw van de nierstichting aan de telefoon of ik nog had nagedacht over mijn deelname om te collecteren. “Okay hoor, ik doe het,” zei ik….zodoende heb ik dus jaren geleden DRIE AVONDEN gecollecteerd. Wat is dat een vermoeiende bezigheid zeg!  Daar hoef je echt niet voor naar de sportschool. Je loopt van deur naar deur en wacht en wacht totdat die eindelijk wel of niet opengaat, je schudt je collectebus heen en weer, dan houd je je praatje en vervolgens `vang’ je iets of niets. Soms krijg je heel aardige mensen, soms brommerige, maar het is altijd weer spannend wie je aan de deur treft. Veel respect heb ik dan nu ook voor al die mensen die jaar in jaar uit collecteren voor diverse doelen, want ik weet nu uit eigen ervaring dat dit hard werken is, met vaak weinig resultaat.

Nu gaan de kinderen van de basisschool weer deur aan deur, om met de jaarlijkse kinderpostzegelweek veel geld op te halen voor leeftijdgenootjes die niet in staat zijn om een goede schoolopleiding te volgen. Zodoende kwam mijn kleindochter hier van de week, inderdaad woensdagmiddag, binnenrennen met haar inschrijfmap….oma je wilt toch wel voor dit goede doel wat bestellen? Natuurlijk , zeg ik kordaat. Plak eerst maar gauw een zegeltje op mijn voordeur , anders heb ik de hele middag bellende kinderen aan de deur die geen zegel zien en dus denken dat ik nog niet ben voorzien. Wat goed dat onze kinderen al leren om om te zien naar de minderbedeelde en er daadwerkelijk ook iets voor in te willen leveren namelijk hun vrije woensdagmiddag. En met wat een plezier en ijver werken ze eraan. “Kijk oma…ik heb er al 15 ingeschreven”…..ik voelde me trots.

Jezus zei: “gelukkig zijn de mensen met een liefdevol en helpend hart, want zij zullen zelf liefde ontmoeten en hulp ontvangen” (Het boek: mattheus 5 vers 7).

Een kerk moet zijn leden altijd leren om te geven, dat is een Bijbels gegeven. Het beste is om het van thuis uit te leren, zoals ik zelf ondervonden heb. Mijn moeder leerde mij om van mijn allereerste salaris, ik was toen een meisje van 16 jaar en werkte op de loonadministratie van de verblifa (blikfabriek) in Leeuwarden, een 10e deel daarvan aan de kerk te geven. Als je zo jong bent dan doe je dat (nog) zonder tegen te sputteren en hoort het gewoon bij het gehoorzaam opvolgen van Bijbelse waarheden. Zelfs jonge kinderen kunnen het makkelijk aanleren om de Here te geven en zullen er later geen moeite mee hebben om te blijven geven of diverse goede doelen te ondersteunen. Moeilijk wordt het pas als je er op latere leeftijd mee begint en je het van een (groot) salaris moet doen, dan begin je al gauw te beknibbelen en redenen te bedenken om het niet te doen, omdat je verzot bent geworden op je eigen (zuur verdiende) geld. In de Bijbel staat bijvoorbeeld: “het is beter te geven dan te ontvangen”…en “Geef, en u zal gegeven worden, een goede, gedrukte, overlopende maat”. En nog veel meer schriftgedeelten over geven. Iemand die geeft blijkt een gelukkig en blij mens te zijn, want als je iemand iets geeft wordt je er zelf ook vrolijk van, waar of niet?

Wij gelovigen zouden beter moeten weten en niet de seculieren moeten volgen, die er altijd op tegen zijn dat kerken geld ontvangen voor het christelijke gemeentewerk. Nee laten we de Bijbelse normen en waarden blijven volgen door alles heen, zoals deze over het geven wat ik hier boven beschreven heb.

Fe

Daar lag die dan, flink gebruind en levensgroot op de grote ronde tafel, omringd door allerlei heerlijkheden genoeg voor 25 man! Wij waren met z’n zessen, waaronder een erg oud echtpaar uit Amsterdam, die niet veel meer konden eten, en wij waren de jongsten, dus wij moesten ons ‘best’ doen…..goeie grutten. Het was al de vierde keer in één week dat ‘ie’ op tafel lag, steeds weer bij een ander gezin uit de assembly of God gemeente in Erie in the USA, waar wij , een groep van ongeveer tien voorgangers uit Nederland met hun echtgenotes, waren uitgenodigd om een gratis cursus gemeenteopbouw en management te volgen, en dat alles op kosten van de grote gemeente van pastor Albanese uit Erie vlakbij Chicago en de Niagara watervallen. Het was namelijk oktober en dan volgt een reeks van feesten in Amerika, met als uitblinker… THANKSGIVING op de vierde donderdag in november.

Het was weliswaar nog niet november, maar als je in die tijd in Amerika komt dan trakteren de Amerikanen je graag en veelvuldig op kalkoen…turkey op z’n Amerikaans! De turkey lekker gevuld en de tafel eromheen rijkelijk gedekt. En dan niet zo eentje van 2 a 3 kg….neeeee 10 tot 12 kg kalkoen! In een woord…overvloedig. Amerikanen zijn erg gul en hartelijk, tenminste dat zijn onze ervaringen in de vele keren dat we er op bezoek of vakantie zijn geweest.

Het gebeuren rond en met Thanksgiving kun je ongeveer vergelijken met onze kerstviering. Amerikanen vieren weliswaar ook uitgebreid kerstfeest. We nodigen familie en vrienden uit om (heerlijk en uitgebreid) te komen eten en maken vaak ook kalkoen klaar naar Amerikaans voorbeeld. Hoe is dit prachtige dankfeest eigenlijk ontstaan dacht ik.

De story zit ongeveer zo:
Een groep kolonisten uit Engeland ging via Nederland naar het nieuwe land Amerika om daar een nieuw leven op te bouwen. Het waren christenen (van een strenge afdeling..hahhaha). Toen ze het zo goed hadden in het nieuwe land, wilden ze God danken voor al de overvloed en zegen die ze hadden ervaren. Van het een kwam het ander met als eindresultaat een vaste dag jaarlijks gevierd in Amerika, die HET hoogtepunt is van het jaar: Thanksgiving. Je kunt op internet hier veel over lezen, erg interessant. Er wordt trouwens in vele landen een soort dankdag of oogstdag gevierd, in Nederland. heet het : dankdienst voor de oogst , dacht ik. In Israel heet het SUKKOT, feest van de tabernakels.

In ons dagelijks leven zijn er vele zaken waarvoor we de Heer dankbaar kunnen zijn en wij brengen onze dank dan ook geregeld in onze gebeden. In onze gemeen te leggen we er de nadruk op dat we in elke zondagsdienst de Heer eren en danken voor zijn goedheid en trouw en nemen daarvoor uitgebreid de tijd om hem te ‘worshippen’ (aanbidden en danken). Ik vind het zo geweldig dat die kolonisten dit grote dankfeest in het leven hebben geroepen en het is met name een vrouw uit hun midden (Josepha Hale) die een tijdschrift uitgaf en pleitte bij de toenmalige regering om van deze dankdag een nationale feestdag te maken. Na veel aandringen heeft zij haar doel bereikt met gevolg dat God op deze dag gedankt wordt door vele gezinnen in Amerika voor de welvaart en overvloed die Hij hun geeft. En…met de turkey als welvaartsproduct…hahhahah, geweldig vind ik dat, ik hou van koken en lekkere maaltijden maken.
Wij hebben dat hier in Nederland niet echt meegekregen, misschien is men nu ietsje meer vrijgevig dan vroeger, maar het kan nog beter! Vroeger kreeg je alleen 1, ja ÉÉN koekje bij de koffie/thee en dan ging de koekjestrommel gelijk weer dicht en in de kast!

In Openbaringen 19 vers 9 staat dat wij de Here Jezus zullen ontmoeten op een bruiloftsmaal die Hij dan met ons, zijn volgelingen, zal nuttigen ….Hij bereidt ons een FEESTMAAL!!! Een maaltijd geven is het ‘toppunt’ om iemand welkom te heten in je huis. Niet een matje voor de deur met WELKOM erop….laat maar liever daden zien en daden kosten ons geld, tijd, werk en …(kook) liefde. WOW. We moeten Jezus leren kennen in AL zijn aspecten van zijn wezen en karakter, want Hij is als de Vader….en daar hoort ook gastvrijheid bij….met een rijk gedekte tafel. (tip: als je zelf niet zo goed kunt koken, haal dan iets super lekkers of ga naar een supergoed restaurant, met je gasten…)
Kortom, laten wij ons meer toeleggen om dankjewel te zeggen en dat niet alleen aan God, maar ook aan onze naaste. Maak er een goede gewoonte van, dat een welgemeend ‘dankjewel’ niet maar één keer per jaar over onze lippen komt. Twee weken geleden werd onze gemeente nog aangevuurd door de Knevels om het praise-team eens te bedanken voor de geweldige muziek en zang waar zij ons elke week in voorgaan. Laten wij de natuur van God in ons leven opnemen en ons toeleggen op dit speciale aspect… Geef dank!

Ik las dat er een artikel in Readers Digest (okt. 2007) heeft gestaan over een onderzoek over dit onderwerp. mensen die bovenstaande (dankbaarheid) praktiseren in hun leven …… slapen beter, hebben meer beweging, zijn optimistischer en minder materialistisch, kunnen meevoelen, en staan blijer in het leven, kunnen zelfs scherper denken! Conclusie: als we dankbaarder zijn kunnen we ons zelfs gezonder voelen en zijn we prettiger mensen geworden om mee samen te leven!

Ik zou zeggen: laten we gelijk de daad bij het woord voegen en vandaag nog beginnen met ‘oefenen’.

Succes.
Fe

De maan scheen helder in de koude vriesnacht en misschien vroor het wel een beetje, ik weet het niet meer. Het landweggetje met de rij nieuw geplante bomen slingerde zich weg van het dorpje richting de provinciale weg naar Heesch. Het was pikdonker, want er brandde alleen hier en daar een lantaarnpaal. En midden in die nacht zag ze een licht branden in de grote woonboerderij, ze was al langs vele boerderijen en vrijstaande huizen van dorpelingen gefietst maar alles was donker binnen, en hier zag ze eindelijk licht….veel licht, want ook rondom de boerderij brandden vele buitenlampen.

Ze zette haar fiets neer en belde aan. Mijn man deed open, wij gaan vrij laat naar bed, en zeker in die tijd toen wij nog volop aan het bouwen waren hier en daar op de boerderij. Mijn man had een vaste baan, was voorganger van de pinkstergemeente in Den Bosch en ook nog in de vrije uren …bouwvakker, klusjesman, timmerman enz. Om ons heen woonden veel boeren, die heel erg vroeg op moeten om de koeien te melken en andere boerderijwerkzaamheden te doen. Wij vielen daar eigenlijk uit de toon, en zo ook ons werk- en slaapritme.

De vrouw (van middelbare leeftijd) stond zowat huilend voor de deur en smeekte mijn man om alstublieft  haar man thuis te brengen. Nou, het waren volslagen vreemden, tenminste wij kenden ze niet en zij ons ook niet denk ik, want de vorige bewoners van onze woonboerderij waren een oude boer en boerin met hun 12 kinderen en deze mensen waren in de hele omgeving bekend, ook omdat ze daar al zolang woonden. Ze waren inmiddels allemaal al uit huis. Wij hadden de oude vervallen boerderij in 1980 van deze boer gekocht en hem helemaal verbouwd om hier een tijdelijk huurhuis voor “zendelingen op verlof” van te maken. Er was een nieuw huis naast de boerderij gebouwd waar een zoon van de oude boer woonde.

De vrouw wees naar haar man, die een beetje dom voor zich uit zat te kijken op onze oprit met zijn fiets ergens achter hem  bungelend… De man was namelijk stom dronken! Ze waren op weg naar huis van een feestje…nou zeg maar ‘zuippartijtje’…en fietsten samen naar huis, voor zo goed en kwaad als dat ging. Nou het ging helemaal niet dus. De man slingerde gevaarlijk over de donkere weg en ging soms rakelings langs de berm richting de sloot. De vrouw stond doodsangsten uit als er weer een auto voorbij raasde. Maar ‘God zij dank’ daar zag zij eindelijk een huis waar licht brandde. Ik stommelde de brede trap naar de hal af en zag het ‘stelletje’ zielenpoten daar staan. “Okay ik breng uw man thuis” zei mijn man en hup de kofferbak open van onze blauwe stationwagen en de fiets van de dronkenman erin. De vrouw had uitgelegd waar ze woonden en dat was met de auto niet zo erg ver bij ons vandaan. Zij fietste zelf naar huis, dankbaar dat zij een BOB had gevonden….(.misschien wel de eerste in Nederland..?)

Als ik hier zo aan denk dan komt het bij me op dat Jezus gezegd heeft (het Boek Johannes 8 vers 12)  “Ik ben het Licht van de wereld. Wie Mij volgt, zal nooit in het donker rondtasten, maar….leven in het licht”. En gelijk heeft hij gezegd in (mattheus 5 vers 14) “Jij bent het licht van de wereld…”m.a.w. mensen die in de duisternis zijn zullen ons” licht” onmiddellijk zien.

Kerstfeest is het feest van het Licht. Hoewel veel mensen vandaag de dag helemaal niet meer weten wat de inhoud van dit geweldige geboortefeest is, namelijk …dat Jezus in Bethlehem werd geboren om de wereld te redden; midden in de nacht verscheen een engel in een helder licht aan de herders in het veld  (Lukas 2 vers 11). Overal worden lichtjes geplaatst: voor ramen, in (kerst)bomen , in en om het huis, in winkels enz. Mensen houden van lichtjes, schemerlampen, theelichtjes, kaarsen en grote schijnwerpers op voetbalvelden. Van nature wil niemand in het donker rondlopen, het is ongezellig , soms eng en… men ziet niets.

Ik vind het zo geweldig dat Jezus ons, zijn volgelingen, met licht vergelijkt. Je hoeft eigenlijk alleen maar te doen wat in Gods woord staat: volg Jezus en je wordt automatisch een licht in de wereld, zodat alle mensen die in ‘geestelijke duisternis’ leven, door jou aanwezigheid, alles weer helder kunnen zien. Hier gaat het dan speciaal om de geestelijke zaken waar in deze tijd van alles in de ‘aanbieding’ is….van bagwan tot boedha, hindoeïsme, Jomanda en andere afgoden, toekomst- en afkomstvoorspellers zoals het op de tv tegenwoordig  een hype is, enz. enz. Wij kunnen door ons licht helder te laten schijnen, en te leven zoals Jezus ons voorgeleefd heeft, hun de weg wijzen naar de Ene Ware Weg …..Jezus! Want Hij is ..de Weg, de Waarheid en het Leven.

Veel mensen zoeken dit geluk en weten het niet te vinden of ze vinden surrogaat die de duivel drukdoende is de mensen aan te bieden. Laten wij onze hemelse opdracht dagelijks uitdragen en ons licht helder laten schijnen zodat wij een hulp mogen zijn voor de zoekenden.

Eigenlijk is onze opdracht om een BOB te zijn ….en de mensen veilig ‘thuis’ te brengen…bij onze Heer en Heiland Jezus Christus.

Fe

De Banier te Vinkel in 1985

Samen stonden we voor uitpuilende  kasten vol met rekken kleding, keurig gesorteerd op hangertjes. Diverse maten rokken, broeken,vesten, truien, blousejes enz. casualkleding en partykledij, letterlijk van alles was er te vinden. Ik zei: “draag je al die kleding nog??” “Nee” zei ze: “niet alles past me meer, maar dat bewaar ik totdat ik er weer in pas en trouwens al die kleding is nog mooi”. “Je kan kleding geven aan de stichting: mensen in nood” zei ik goedbedoelend, “of aan iemand die niet zoveel heeft en deze kleding mooi vindt?”  Ze keek me geschrokken aan en zei: “ja maar ik hou van deze kleding en ik ben niet gewend om het zo maar weg te doen, ik ben er ook aan gehecht”.

In deze tijd van het jaar, januari, zijn mensen meestal van alles in- en rond het huis aan het opruimen. Al het overtollige goed kan weg. Kapotte spullen, verouderde artikelen, kleding, …kortom van alles en nog wat. Het past geheel bij het ‘nieuwe begin’ dat we gestart zijn op 1 januari klokslag 12.00 uur ’s-nachts. We wensen elkaar het beste toe, maar stellen ook voor onszelf een paar doelen die we dit nieuwe jaar willen halen. Eén ervan is het opruimen van zaken zoals bovenstaand, maar ook in geestelijk opzicht willen we grote vooruitgang boeken en zekere doelen behalen.

Ook ik heb doelen gesteld , vooral zaken die maar blijven liggen en waar ik in het afgelopen jaar door tijdgebrek of gewoon door ‘geen zin in’ niet aan toe ben gekomen, maar die nodig afgerond moeten worden. Zo ook de administratieve zaken….die blijven meestal lang liggen, omdat je weet dat er een boel bij komt kijken. Ook voor de CCB gemeente moet er zoveel maatschappelijks geregeld worden en dat kost veel tijd, je moet i.v.m. de nieuwe wetten allerlei soorten zaken regelen , waardoor je langs diverse kantoren moet gaan: belastingkantoor, kamer van koophandel, notaris, gemeentehuis, enz.enz. En je weet bij voorbaat al dat  die ambtelijke molen niet zo snel draait als jij zou willen! We zitten thuis daarom ook de nodige dagen en weken  achter het bureau om deze zaken op orde te krijgen, waaronder bijvoorbeeld de nieuwe ANBI wet. Als dan eindelijk de nodige papieren geregeld zijn constateer je verheugd en voldaan  dat je doel op dit punt bereikt is.

Job 31 vers 37    ..ik zou  precies vertellen wat ik heb gedaan en waarom/ het boek

De Bijbel zegt dat we goede rentmeesters moeten zijn en dat geldt niet alleen over ons geld.
Ook over onze materiële zaken, tijd enz. Wat doen we met onze tijd….  wordt die naar onze wens inhoudelijk goed ingevuld?  Met wie en waar brengen we die door?? Allemaal onderwerpen waar we misschien orde op zaken moeten stellen en weer eens serieus onder de loep moeten nemen. Moet dat dan allemaal zo strak, hoor ik je zeggen…… in deze hectische tijd, waar we met z’n allen ‘geleefd’ worden als je niet uitkijkt, is het nodig om voor jezelf en je gezin doelen te stellen en na te gaan of je die doelen ook haalt en nakomt of dat je misschien uit koers bent geraakt  vanwege inbreng van buiten af. Wij als christenen hebben een goed ‘kompas’ (de bijbel) meegekregen, waar we voor al deze zaken een oplossing en leidraad kunnen vinden. Een lijst met punten die we willen veranderen en bijsturen zou lang niet zo gek zijn. Voor sommigen onder ons is het een goede steun om vervolgens het nieuwe jaar krachtdadig te ondersteunen in de gecorrigeerde leefwijze.

Enige tips op dit gebied zijn misschien waardevol:

• Als je sommige kleding allang niet meer draagt, ook al is het nog mooi en draagbaar…doe/geef het weg of verkoop het op marktplaats.nl…..hahahaha. Zodat een ander er plezier aan heeft….dan ben je een goede rentmeester.
• Dit geldt ook voor materialen, die misschien al jaren op de zolder liggen of ergens opgeslagen in een schuur of garage, waardoor de auto altijd buiten moet staan ..ook in de winter en jij de hele winter door het ijs ’ s- morgens van je autoruiten  moet krabben en zo opgeteld de nodige uren per jaar ‘kwijt’ bent.  Kortom: als je iets langer dan 1 of 2 jaar niet meer gebruikt of aanraakt….doe het weg. (er zijn natuurlijk uitzonderingen bv: kunstschaatsen, die kun je pas gebruiken als er ijs ligt)
• Houd bijv. één of een half jaar elke dag een kasboekje bij wat je zoal uitgeeft  aan wie/waar voor………het kan je al gauw duidelijk worden waar al je geld gebleven is en het wordt gemakkelijker om je financiën te overzien. Okay, het kost elke dag enkele minuten discipline om dit te doen.   (ik heb dit in mijn leven al diverse keren gedaan…het geeft een goed overzicht).
• Ook is het goed om onze eetgewoonten onder de loep te nemen. Ik heb het hier niet over diëten e.d. , maar gewoon om ons eens te verdiepen in de eigen keuken activiteiten en voedsel inkopen. Welke artikelen zijn ongezond en wat heb ik nodig om mijn gezin gezond door het leven te laten gaan. Dit is echt een mega beslissing die wij als keukenprinsen/sessen elke dag weer moeten nemen en..laat je hierin niet (misleiden) door mode onde rhevige aanbiedingen van  zgn. kookgoeroes of (vegetarische) voedseldeskundigen die ons in een eetgedrag manipuleren die beknellend op ons overkomt en wij niet lang kunnen volhouden…

De bijbel(en daaruit voortvloeiende boeken met dit onderwerp) heeft legio informatie over al deze bovenstaande tips, ik heb ze ook daarin gevonden in de loop der jaren. Verder sta ik open om mensen over deze onderwerpen te raadplegen.

Ik wens een ieder die dit leest veel kracht en doorzettingsvermogen toe bij het plannen en op orde brengen van diverse zaken….als het doel bereikt is heb je er zelf enorm veel plezier van.

Spreuken…lees elke dag wat verzen…pas het vervolgens toe in je leven………en je krijgt gaande weg levenswijsheid!

Fe